Klaufaskapur

Það er svo mikið malað og talað í kringum mann allann daginn. Allstaðar. Vandfundnar friðarholunar yfir endalausum skoðanaskiptum fólks. Netið er alger hryllingur í þessu. Sem og þessi skrift, sem eru skoðun í sjálfu sér. Reyni sífellt að minna mig á að pólitík, dagleg mál, umræðuefni hverju sinni og annað. Allt hefur þetta sáralítið gildi í heildinni, fátt af þessu ratar á minningarborðið á kveðjustund. Er ekki að gera lítið úr þessum málum og það þarf einhver að hlúa að þeim - slepp ekkert við það frekar en aðrir.

Hef ávallt verið þakklátur fyrir þá gjöf að vera barnalegur, leggja áherslu á einfaldleika (sem hefur skapað miklar flækjur), vera kjánalegur, með fíflalæti og fullkomlega neitað að þroskast upp úr því. Alvarleiki ber fleiri púka en verðlaun. Þegar faðir minn kvaddi þennan heim af sjálfsdáðum, þá voru bestu minningarnar þegar menn voru ekki að "halda front" heldur þegar sleppt var af beislinu og maður sá barnið í pabba.

Með þetta viðhorf er fólk sífellt að minna mig á að vera fullorðinn, alvarlegri og að ég eigi að þroskast. Kærustur, vinir, kunningjar og aðrir hafa þráfellt lagt þessa bón á borðið. Svarið hefur ávallt verið hvernig get ég verið ég ef ég er ekki ég? Því hefur mörgum fallegum samböndum verið fórnað á kostnað frelsisins (eða af því að undirritaður neita að brjóta niður hegðunarmúra, er ekki viss).

Samt hefur þetta verið í góðu lagi. Mér líður afar vel einum og með sjálfum mér og prýðilega með öðrum. Væri samt alveg til í að vera eðlilegur. En svo fattar maður að allir eru svona á sinn hátt og þurfa uppeldisins og samfélagsins vegna að halda nefndum front út í lífið.

Hver er það sem bað um þennan front? Skapara-apparatið? Nei, líklega hræðsla samfélagsins við mistök. Margir fatta ekki að árangur í lífinu, að innan sem utan veltur á hugrekki þínu til að líta út eins og fífl. Fullkomnunarárátta getur verið hræðsla við þessi mistök. En hvað ef maður gerir sig að fíflí í einhverju? Hvað gerist. Deyr maður? Líta aðrir niður á mann. Hverjum er ekki nokk sama. Maður er í þessu lífi, maður á ekki sjálfan sig einu sinni, maður er bara einhver andi í líkama að klaufast áfram - og það er akkúrat málið. Við eigum að vera klaufar, það er hin rétta mynd af okkur.

Þessvegna er fyndið þegar allir eru að benda á hinn, að þessi og þessi séu klaufar. Stjórnmál - Ingibjörg Sólrún er klaufi, hún getur ekki þetta og hitt. Þetta er bara sandkassaleikur, þar sem litlu aparnir eru að híja á einhvern. Ættum við ekki að hætta að híja og reyna að skilja, að svona eigi þetta að vera. Ef einhver gerir mistök, hættið að skamma. Dýrðin fellst í klaufaskapnum.

Ætla að fara hlusta á tónlist, skrifa. Hafa það náðugt. Sendi hlýjar út í geim.
Set nokkrar minningarmínútur um pabba hér að neðan, lifið heil.

Athugasemdir

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 7.2.2007 kl. 20:48]

Veistu það að þú ert bara mannlegur gimsteinn og gersemi. Ekki láta neinn segja þér hver þú ert. Þú veist það sjálfur og það er skylda...ef skyldur eru yfir höfuð til...að vera trúr því sem býr í hjarta manns. Thats all.

[Fanney Dóra Sigurjónsdóttir, 7.2.2007 kl. 23:22]

Mér finnst það að geta varðveitt barnið í sjálfum sér ómælanlegur kostur. Þó svo að oft sé talað um það við mann að maður verði að þroskast og gera þetta og hitt... þá stendur hitt eftir :)

[Svava frá Strandbergi , 8.2.2007 kl. 17:58]

Falleg myndin um pabba þinn.

[Heiða B. Heiðars, 9.2.2007 kl. 03:11]

Svei mér þá... ég var að finna sálufélaga! Móment í tíma sem vert er að muna... á moggablogginu!! Hversu skrítinn getur þessi tilvera eiginlega orðið :)