Ævintýrin þarna úti

Kalda stríðið er við það að skella aftur á. Einhver smyglar eiturlyfjum. Mannsal. Fátækt. Eftir nokkrar vikur byrja fréttir af einhverjum hvirfilbyl í Guatalahara. Ráðmenn landa ibba gogg við hvern annan.

Lífið er alltaf á repeat. 

Það er ekkert nýtt að gerast, þannig séð, úti í heimi eða hér á klakanum. Allt eru þetta sömu hringrásirnar aftur og aftur, með eilítið skekktum formerkjum. Það eru einmitt þessi skekktu formerki sem líf okkar gengur út á. Hvernig við vöknum á hverjum degi, eina sem okkur hefur verið kennt að merkja í athyglisvitundinni eru þessi skekktu formerki, þessi var að gifta sig, þessi hélt framhjá, þessi stal peningum, Paris Hilton fer í fangelsi ... who gives a flyin'.

Þetta sannfærir mann enn betur, að ævintýrin í lífinu geta með engu móti verið þarna úti. Þau hljóta að vera í eigins rassi, manni sjálfum.

Amk í augnablikinu tel ég mér trú um það. Að það sé til hags að beina sjónum að eigin gleraugum í átt að heiminum. 

Athugasemdir

[Eva Þorsteinsdóttir, 5.6.2007 kl. 16:31]

Ég reyni alltaf að hugsa bara sem mest um rassgatið á sjálfri mér........ dugar fínt ;)

[Hugarfluga, 8.6.2007 kl. 23:43]

Djö...ll var þetta vel orðað! Þetta er einmitt málið!

[Kleópatra Mjöll Guðmundsdóttir (IP-tala skráð) 10.6.2007 kl. 03:14]

hrikalega satt því miður .... þess vegna er eins gott að velja sér gleraugu sem eru ekki of dökk ... með hæfilega mikilli afneitun og slatta af bjartsýni