Bilað stuð

Það má segja að hér í Bangkok sé allt að verða vitlaust, brjálað stuð og svakalega gaman. Á meðfylgjandi mynd má sjá dæmigert snöggskot úr lífi mínu, alltaf á djamminu, alltaf að sukka, alltaf brjálað fjör. Eða þannig reynum við yfirleitt að merkja lífið, og ef það er ekki alltaf brjálað stuð, þá erum við ekki neitt. Ef það er ekkert spennandi í gangi, þá er ekki neitt í gangi.

Lífið hefur hinsvegar ekkert með svona yfirlýsingagang að gera. Það er yfirleitt bara eitt verkefni á eftir öðru, þagnir inn á milli, og malandi rödd í hausnum að reyna að stækka sig eða gera sig mikilvæga.

Fór semsagt í eitthvað stuttmyndafrumsýningarteiti, á myndinni held ég fast utan um kærustu vinar míns, rétt eins og hún væri mín. Stuttmyndin var 12 mínútur og var fremur vond á flesta vegu. Hitti handritshöfundinn sem sagði mér í trúnaði að hann hafi vitað þetta allan tímann, að hann hafi reynt að segja leikstjóranum þetta, og klipparanum, að hún ætti að vera tveim mínútum styttri, þannig hafi hann upphaflega skrifað handritið. Við fiskar og okkar tjarnir.

Hér í Bangkok er ekkert að gerast sosem, hlusta á handboltalýsingar á Rás 2, rölti hér um bæinn, skoða, tek myndir, fer í bátsferðir og nudd. Finnst að handboltaliðið ætti að púlla Björk á þetta og mæta með tíbeska fánann á verðlaunapallinn, það væri alvöru hugrekki og eitthvað til að vera raunverulega stoltur af. Annars skil ég ekki þessa Ólympíuleika, hvernig getum við keppt undir fánum þjóða, erum við ekki öll íbúar jarðarinnar og ef einhver vinnur þá tapar einhver. Hvernig getur það nokkurntíma verið í þágu einhvers góðs.

Athugasemdir

[Ómar Ingi, 23.8.2008 kl. 18:13]

Kok Bang ég þarf að kíkja þangað ..........

Takk