Luuuuuuv

Æ, veit ekki með ykkur. Er hálf dofinn þessa dagana. Er að undirbúa kvikmynd og að klára aðra. Fer mestur tími í það. Er með gott fólk mér við hlið í þessu, svo á kvöldin dúlla ég mér við hitt og þetta sem þarf að gera. Svo fer ég að sofa. Á daginn fer ég í leikfimi, reyni að borða sæmilega hollt og vera góður við sjálfan mig.

Þetta er einhvern veginn allt á "repeat" þó auðvitað merki maður misjafnar sveiflur hér og hvar.

Hef ávallt helgað mínu lífi kvikmyndafjallinu, að klífa það, og er ekkert sérstaklega reyndur í öðrum hólum. Einnig hefur þetta hjálpað mikið til að takast á við hinar ýmsu hindranir (þroska-áskoranir) að geta speglað sig i þessari sköpunarvinnu.

Við þetta er ég sáttur. Og hef unnið stíft að því að einfalda líf mitt mikið, vera ekki að daðra við stúlkur þegar ég veit á endanum munu þær mæta afgangi, þar sem væntingar og þrár liggja á filmupólnum. Alltaf fundist þetta hálf-afbrigðilegt, að vera ekki eins og hinir, að vera í sambandi, eiga börn o.s. frv..

Held að bæði sé fínt, hver og einn má velja sína leið utan þess sem er fyrirfram ákveðið.

Held að á endanum séum við hér til að læra um okkur sjálf, þar með um aðra og þessvegna um lífið. Því hefur mér alltaf fundist ég vera álfur út úr hól með þessi sambandsmál. Eins og ég sé gestur á einhverri plánetu þar sem einhverjum bananaforestanum datt í hug að það væri góð hugmynd að láta karl og konu búa saman.

Vil að næsta pláneta sem ég heimsæki verði með fjarbúðarfyrirkomulagi, þar sem einstaklingar geti unnið eftir sínum sálarþrám, en samt saman að ákveðnum málum.

Þegar ég tek við forsætisráðuneytinu mun ég líklega banna með lögum sambúð karla og kvenna. Skil ekki hvernig þið gerið þetta.

Þetta getur ekki verið hollt. :)
Knús, Óli J.

Colorado

Í vikunni verður myndin okkar Act Normal frumsýnd á einhverri hátíð í Bandaríkjunum í Colorado, komst ekki frá, þrátt fyrir gott boð. Það verður áhugavert að heyra viðbrögðin þaðan. Hvernig þetta fer í kanann.

Hér er smá brot úr myndinni:

  

Anna Nicole Smith Faktorinn

Stúlkan sem yfirgaf tilvist sína í síðustu viku er trúlega eitt besta dæmið um hvað við teljum líf okkar snúast um í dag. Hún átti það sammerkt með Paris Hilton að vera ekki fræg fyrir neitt. Það sem helst útskýrir frægðarferla stúlknanna er að kjötformið fellur einkar vel að nútímastöðlum um yfirborðslegan kynþokka - sem er eiginlega eina skýringin á athyglinni sem þær fá og fengu.

Lífið virðist snúast um peninga og kynlíf. Eins grunnt og það kann að hljóma, þá er það þetta tvennt sem virðist virka best á neytendur frétta og hluta. Við erum bara ekki komin lengra.

Eða hvað - ég held að við séum mun þroskaðri en þetta - hinsvegar eru það þessar áherlsur (peningar og kynlíf) sem prumpað er framan í mann á degi hverjum af fjölmiðlum - þannig eru þessar áherslur endurstyrktar í hug okkar aftur og aftur.

Við erum gangandi ævintýraheimar af mögulegum upplifunum - þessvegna er þetta pirrandi, þessar "tippa og píku" og "hvað á þessi mikið dót" fréttir/áherslur sem voru fullkomlega gild í grunnskóla - þegar maður var að uppgöta fyrirbrigðin.

Útlitið á okkur er bara formið sem við fengum fyrir viðkomandi lífsferil, til að takast á við okkar verkefni. Þessvegna er frekar heterosexual ("square") þegar einhverjar manntuskur og leysur eru að segja okkur hvað sé fallegt, fréttnæmt o.s. frv..

Kjánalegir flokkadrættir og skilgreiningar sem koma okkar eigin lífi ekkert við. Hverjum er ekki sama þó þessi eða hinn geri þetta - þegar verkefnið er klárlega að reyna að skilja sjálfan sig, vera næs við annað fólk og bera virðingu fyrir öllu klabbinu.

Morðgáta og barnaskóli sprengdur upp

Tvennt. Það var þannig að Valgerður kom til mín, vildi finna þann sem reyndi að drepa Guðrúnu í London á síðasta ári. Eftir miklar rannsóknir tókst okkur Valgerði að finna fantinn, nema þá kemur í ljós að Valgerður ER Guðrún og drepur fantinn fyrir framan mig. Þetta kom frekar bratt upp á mig.

Næst hitti ég erkióvin minn Masutro, japanskur glæpameistari, hann hafði sett nokkrar sprengur í barnaskóla og ég þurfti að stöðva hann með litlum fyrirvara. Tókst það ekki, því það var erfitt að fá liðið í vinnu til að rannsaka verustað sprengjanna. Rétt eftir að allt sprakk í loft upp, kom Masutro aftur til mín og var aftur búin að setja sprengur í skólann og manaði mig í slag á nýjan leik. Aftur var skólinn sprengdur og svona gekk þetta nokkrum sinnum.

Dreymdi þessar tvær sögur í nótt. Er kannski aðeins farin að hugsa of mikið í kvikmyndatungumáli. Hvað með að taka sér frí á næstunni ... hmmm.

Fegurð

Þær eru fáar mannhræðurnar sem hafa náð að setja bárur í drullupoll tilverunnar.

 

Leiðindi II

ýmsir hafa kvartað yfir því að hafa ekki séð videóið hér f. neðan, hér er einnig hægt að nálgast það:

http://www.poppoli.com/olafshowr.mov 

Leiðindi

Áhugavert hvað maður er sífellt spurður hvort maður sér að gera eitthvað spennandi. Eins og leiðindi séu ekki áhugaverðari. Fólk hefur miklar áhyggjur ef líf þeirra er ekki nægilega spennandi, heldur að það sé misheppnað ef það er ekki ávallt ástfangið, í teygjustökkvum, skíðaferðum o.s. frv..

Einnig er áhugavert að sjá takmarkað þol foreldra gagnvart því hvort börnum leiðist. Það eru keyptir dvd spilarar og ég-veit-ekki-hvað svo þeim leiðist ekki.

Á seinni árum (er að verða áttræður) hefur mér þótt gildi leiðinda mjög mikilvægt, þarna er maður best meðvitaður um sjálfan sig. Að fara í ræktina, hugleiða, vinna einhæf störf ... allt hjálpar manni að gera sér grein fyrir skorti á fókus.

Ef maður er ekki þakklátur fyrir hvern þann hundskít sem reiddur er af englahöndum út í lífið þá væri maður stopp. Maður reynir að skerpa augun og sjá fegurðina með hjálp leiðinda.

Legg hér lítið myndband með sem ég gerði einhverntíma i leiðindum:

  

Tónlistarmyndband

Hér er lítið tónlistarmyndband sem ég setti saman úr myndinni Queen Raquela :)

Klaufaskapur

Það er svo mikið malað og talað í kringum mann allann daginn. Allstaðar. Vandfundnar friðarholunar yfir endalausum skoðanaskiptum fólks. Netið er alger hryllingur í þessu. Sem og þessi skrift, sem eru skoðun í sjálfu sér. Reyni sífellt að minna mig á að pólitík, dagleg mál, umræðuefni hverju sinni og annað. Allt hefur þetta sáralítið gildi í heildinni, fátt af þessu ratar á minningarborðið á kveðjustund. Er ekki að gera lítið úr þessum málum og það þarf einhver að hlúa að þeim - slepp ekkert við það frekar en aðrir.

Hef ávallt verið þakklátur fyrir þá gjöf að vera barnalegur, leggja áherslu á einfaldleika (sem hefur skapað miklar flækjur), vera kjánalegur, með fíflalæti og fullkomlega neitað að þroskast upp úr því. Alvarleiki ber fleiri púka en verðlaun. Þegar faðir minn kvaddi þennan heim af sjálfsdáðum, þá voru bestu minningarnar þegar menn voru ekki að "halda front" heldur þegar sleppt var af beislinu og maður sá barnið í pabba.

Með þetta viðhorf er fólk sífellt að minna mig á að vera fullorðinn, alvarlegri og að ég eigi að þroskast. Kærustur, vinir, kunningjar og aðrir hafa þráfellt lagt þessa bón á borðið. Svarið hefur ávallt verið hvernig get ég verið ég ef ég er ekki ég? Því hefur mörgum fallegum samböndum verið fórnað á kostnað frelsisins (eða af því að undirritaður neita að brjóta niður hegðunarmúra, er ekki viss).

Samt hefur þetta verið í góðu lagi. Mér líður afar vel einum og með sjálfum mér og prýðilega með öðrum. Væri samt alveg til í að vera eðlilegur. En svo fattar maður að allir eru svona á sinn hátt og þurfa uppeldisins og samfélagsins vegna að halda nefndum front út í lífið.

Hver er það sem bað um þennan front? Skapara-apparatið? Nei, líklega hræðsla samfélagsins við mistök. Margir fatta ekki að árangur í lífinu, að innan sem utan veltur á hugrekki þínu til að líta út eins og fífl. Fullkomnunarárátta getur verið hræðsla við þessi mistök. En hvað ef maður gerir sig að fíflí í einhverju? Hvað gerist. Deyr maður? Líta aðrir niður á mann. Hverjum er ekki nokk sama. Maður er í þessu lífi, maður á ekki sjálfan sig einu sinni, maður er bara einhver andi í líkama að klaufast áfram - og það er akkúrat málið. Við eigum að vera klaufar, það er hin rétta mynd af okkur.

Þessvegna er fyndið þegar allir eru að benda á hinn, að þessi og þessi séu klaufar. Stjórnmál - Ingibjörg Sólrún er klaufi, hún getur ekki þetta og hitt. Þetta er bara sandkassaleikur, þar sem litlu aparnir eru að híja á einhvern. Ættum við ekki að hætta að híja og reyna að skilja, að svona eigi þetta að vera. Ef einhver gerir mistök, hættið að skamma. Dýrðin fellst í klaufaskapnum.

Ætla að fara hlusta á tónlist, skrifa. Hafa það náðugt. Sendi hlýjar út í geim.
Set nokkrar minningarmínútur um pabba hér að neðan, lifið heil.

Upplestur

Læt hér fylgja stutta senu í framhaldi af lýsingunni hér að neðan úr Stóra Planinu. Þetta er lítið atriði úr myndinni þar sem grunnskólakennarinn Haraldur hringir í aðalsöguhetjuna Davíð og gortar sig yfir glæpaafrekum sínum. Klikkið hér til að hlýða á upplestur.