EHM og frumbyggjar

Sá þessa frétt á RÚV. Ef einhver hefur raunverulegan áhuga á því hvernig þetta er tilkomið þá er þetta 100% af völdum Bandaríkjamanna. Aðferðin sem þeir beita við þetta er einkar ómanneskjuleg. Þetta er tilkomið af CIA aðferð þar sem leyniþjónustan beitir "Economic Hit Man" - hérna er viðtal við einn slíkan sem ákvað að segja sannleikann. Viðtalið er klukkustund.

 

Rósin

Hún Rose leikur lítið hlutverk í Queen Raquela. Ég hitti hana í gær ásamt fleiri stelpustrákum, þær buðu mér út að borða og eitthvað að teitast.

Rose hagar sínum sólarhring eftir þeim bandaríska. Hún vinnur sem vefmyndavélsstúlka og þénar prýðilega á því. Svo er hún líka með sína eigin heimasíðu þar sem kærastinn hennar tekur upp öll vídeóin og klippir.

Hún er hörkudugleg, þarf lítinn svefn og stendur vaktina vel. Er búin að safna dálitlu fé og ætlar að opna bar þegar hún þarf að hætta þegar hrukkurnar fara að láta sjá sig. Hún styður foreldra sína fjárhagslega og heimsækir þá reglulega. Það er heilög skylda hjá Tælendingum að styðja foreldra og ættingja. Þessir asíubúar heima á fróni eru sko ekki að safna sér fyrir sjónvarpi heldur senda pening samviskusamlega heim.

Þetta virðingarstig er eitthvað sem fer vel í mig, Tælendingarnir virðast heldur ekki hafa áttað sig fullkomlega á kaldhæðni sem er góð tilbreyting frá vesturlöndum þar sem við rembumst við að sýnast flottari og klárari en náunginn.

Á meðan hér ríkir almenn virðing, þá er andrúmsloftið heima meira "farðu frá fíflið þitt". Það tekur mann dálítinn tíma að venjast þessu þegar maður er sjálfur sekur um kaldhæðnispólóið.

Swadi kap.

Rúntur

Skellti mér í garðinn hérna við gistiheimilið í Bangkok í morgun. Þetta var bara eins og í húsdýragarðinum heima. Þarna var kona að fiska eitthvað drasl uppúr pollinum og einhverjar skvísur að kynna leik þar sem maður gat unnið sér inn sjónvarpsæki með því að skrá sig hjá símafyrirtæki. Mjög spennandi. Markaðsboðskapurinn er öskraður í hátalarakerfi langt yfir annars friðsælan garð.

Það er rigningatímabil hérna, kemur hressilega niður á hverjum degi. Þegar það rignir flýja allir inn, nokkuð sem ég skil ekki, því lóðrétt rigning í þrjátíu stiga hita er eitthvað sem fer fel á íslenskt skinn. Fyrir innfædda er smá rigning "ofsaverður" - við höfum öll þörf fyrir drama í lífinu, svona til að finna fyrir eigin tilvist.

Skellti mér í nudd, þær eru alveg rosalegar hérna stúlkurnar, allar í kringum 145cm á hæð, hoppa á bakinu á manni og klessa manni til hægri og vinstri. Stundum fara þær óþægilega nálægt Hljómskálagarðinum.

Thaksin

Thaksin Shinawatra, fyrrverandi forsætisráðherra Tælands slapp úr klóm heimamanna um helgina þegar hann skellti sér á Ólympíuleikana í Peking. Honum var steypt af stóli þegar ég var hérna fyrir tveim árum í Bangkok. Það var mesta kurteisis-valdarán í sögunni, ekkert mannsfall eða átök, blóm skreyttu skriðdrekana sem lokuðu tímabundið nokkrum vegum. Hershöfðingi nokkur hafði fengið nóg af spillingum Thaksin, hann sendi fyrirspurning til Kóngsins (sem er gríðarlega vinsæll), spurði hvort hann hefði eitthvað á móti því að steypa Thaksin af stóli. Svarið var mjög skýrt, kóngurinn hefði ekkert á móti því. Málum er þannig farið hérna, að ef að kóngurinn segir amen, þá segir landið amen í kór. Þessvegna mátti heyra fugla syngja af gleði á valdaránsnótt. Það var helst Nicolas Cage sem varð fyrir óþægindum, hann var að leika í myndinni "Bangkok Dangerous" á þessum tíma, flúði til Kína, en var kominn á fullt ról nokkrum dögum síðar í Bangkok.

Allir voru mjög ánægður með þróun mála, og Thaksin flúði til Bretlands í kjölfarið og keypti Manchester City.

Mikið af spillingarmálum elta kauða, hann var duglegur að láta leyniþjónustuna sína sviðsetja og jafnframt koma upp um áform til að ráða sig af dögum. Bráðsnjallt, sérstaklega þegar óþægileg mál komu upp. Í hvert skipti fundu menn bíla fulla af sprengiefni á bílaleið Thaksin og nokkrar vikur fóru í að tala um hversu snjöll leyniþjónustan væri.

Undanfarið hefur verið spenna á landamærum Tælands og Búrma, þar rífast löndin um fornt Búddaklaustur - amk samkvæmt fréttamiðlum. Sannleikurinn er að þarna eru nokkrar náttúruauðlindir. Það hefur nú komið í ljós að Thaksin gaf þetta svæði til Búrma, og í staðinn fékk Thaksin lítið landsvæði í Búrma og einkaleyfi til að byggja upp spilavíti í eigin nafni, ekki ólíkt Bugsy Malone í Nevada eyðimörkinni á sínum tíma.

Samkvæmt fréttum hér hefur spilavítið verið byggt og er ljóst að Thaksin hagnast nokkuð á því. Eftir sitja herir landanna í spennustríði við friðsælt Búddaklaustur á landamærunum.

Queen Raquela USA

Queen Raquela hefur fengið kvikmyndahúsa-dreifingu í Bandaríkjunum. Myndin verður sýnd í fimm borgum og opnar þann 26. september m.a. í New York og Los Angeles. Ótrúlegt hvað þetta litla stykki er duglegt að ferðast. Ég er auðvitað mjög happí með þetta, enda ekki á hverjum degi sem maður fær alla þessa athygli. Einnig er búið að selja myndina til Noregs, Danmerkur, Grikklands, Póllands og Ísraels, svo eru fleiri að teljast inn. Bandaríkjamennirnir eru að rembast við að gera heimasíðu fyrir verkið sem má sjá hérna.

Makati City, Manila

Fór til Manila í nótt. Ferðin tók 16 tíma frá LA, yfir kyrrahafið. Það voru 400 manns í flugvélinni, heilt íslenskt þorp svo að segja. Eftir 10 tíma flug var stoppað á pínkulítilli eyju í kyrrahafinu og tekið bensín. Eyjan heitir Guam og er eitthvað sem bandaríkjamenn yfirtóku í seinni heimstyrjöldinni eftir að Japanir höfðu tekið hana.

Magellan kom við á eyjunni árið 1521 á hringferð um heiminn, og var drepinn sama ár þegar hann fann Filippseyjar. Þá ákvað hann að fara í stríð við infædda og maður að nafni Lapu Lapu, mikill stríðshöfðingi hér, kálaði honum. Magellan hafði gert honum tilboð um að hann ætti gera fólk sitt kristið og taka skírn, það tókst ekki.

Á eyjunni sátum við í myrkri og fengum bensín og svo aftur af stað. Er núna staddur í miðborg Manila. Og í hreinskilni sagt þá er stemmningin fyrir verslunarmannahelginni með daufara móti hér á bæ. Enginn í stuði, enginn Bubbi bara ekkert.

Verð hérna í viku að dúlla mér með framleiðsluteyminu úr Queen Raquela, ásamt því að hitta dreifingaraðila fyrir myndina hérna. Þeir eru miklar teprur, vilja helst banna verkið til sýninga vegna viðfangsefnisins, stelpustráka. Fussumsvei, mun rasskella þá, því myndin er jú tekin að mestu hér.

Til skemmtunar má hér sjá skipsdagbók Magellan, væntanlega ritað af aðstoðarmanni, þegar lið Lapu Lapu drap hann:

When morning came, forty-nine of us leaped into the water up to our thighs, and walked through water for more than two cross-bow flights before we could reach the shore. The boats could not approach nearer because of certain rocks in the water. The other eleven men remained behind to guard the boats. When we reached land, [the natives] had formed in three divisions to the number of more than one thousand five hundred people. When they saw us, they charged down upon us with exceeding loud cries... The musketeers and crossbow-men shot from a distance for about a half-hour, but uselessly... Recognizing the captain, so many turned upon him that they knocked his helmet off his head twice... A native hurled a bamboo spear into the captain's face, but the latter immediately killed him with his lance, which he left in the native's body. Then, trying to lay hand on sword, he could draw it out but halfway, because he had been wounded in the arm with a bamboo spear. When the natives saw that, they all hurled themselves upon him. One of them wounded him on the left leg with a large cutlass, which resembles a scimitar, only being larger. That caused the captain to fall face downward, when immediately they rushed upon him with iron and bamboo spears and with their cutlasses, until they killed our mirror, our light, our comfort, and our true guide. When they wounded him, he turned back many times to see whether we were all in the boats. Thereupon, beholding him dead, we, wounded, retreated, as best we could, to the boats, which were already pulling off.

la la land

Hér í Santa Monica, LA er lífið óhemju einfalt. Mér líður eins og að vera fastur í draumi, þar sem allt er óhemju fallegt en það er eitthvað stórkostlegt að. Hér eru allir á hjólabrettum eða skautum, eins og á stórum flugvelli fljóta áfram. Það er samt eitthvað að, kem samt ekki alveg puttanum á það.

Leigði mér litla íbúð hérna, sem er þó á tveim litlum hæðum, vissi ekki alveg hvert ég átti að fara næst. Búin að vera hérna núna í um það bil mánuð og held að það sé komið nóg í bili. Fullt af fínu fólki sem ég hef kynnst og hitti reglulega, umboðsmenn, kvikmyndalið, kunningjar af kvikmyndahátíðinni sem ég var á.

Stúlkan sem á íbúðina sem ég er í, fór til San Francisco á hugleiðslunámskeið, og hún á trúlega besta rúm í heimi. Ég sef eins og rostungur í því, úthvílist algerlega, kannski af því að ég er vanur að sofa á dínu á flestum stöðum. Hef alltaf verið hrifin af því hversu mikið pláss sparast við að sofa á dínu og henda henni upp eftir svefn. Nýt mín eins og prinsessa í þessu fyrirbrigði.

Ég veit ekki alveg hvert ég á að fara. Verð samt að fara héðan fyrir miðvikudag, annars bilast ég. Dagarnir fara yfirleitt í að rölta niður á strönd og detta í öldurnar, fara í ræktina og svo í bíó. Þessi rútina er orðin þreytt.

Ég gæti hugsað mér að fara til Filippseyja og hitta vinina þar, eða til New York og dúllast þar. Það skiptir kannski litlu máli, ég skrifa yfirleitt hvar sem ég er, en verð að draga einhverja andgift úr umhverfi, hér er hún á núlli.

Svo hefur mig dreymt um Grikkland síðustu daga, þarf af einhverri ástæðu að fara þangað fljótlega. Það er söngfugl þar sem ég þarf að hitta og sjá hvort ég geti gert mynd um tónlistina hennar. Mér finnst afar þægilegt í seinni tíð að þurfa ekki að taka ákvarðanir, að fara bara þangað sem eitthvað í mér segir. Oftast kemur tómt gott bull út úr því sem er þó merkilegra en þegar reiknaður hugi þykist vita meira.

Zee Waves

Á hverjum morgni dreg ég sjálfan mig niður á strönd. Þetta er eins og að vera fangi í eigin póstkorti. Bara af því að ströndin er þarna þá verður maður að fara. Það er stórkostlegt, þegar maður á annað borð er kominn ofaní að veltast um í öldunum. Og ávallt jafn tómlegt þegar maður þarf að fara heim svo maður brenni ekki í þúsund mola hérna í sólinni. Venst því samt seint þegar köld aldan snertir líffærið, hversu fljótt það skreppur saman.

Lífið og allar misteríurnar.

Phone and I

Á 3rd Street Promenade koma saman margir listamenn á degi hverjum í þeirri von um að vera uppgvötaðir - ótrúlegt samansafn af fólki sem er miss-gott í framsetningu.

Þegar ég kem úr ræktinni þá situr hann Eros litli Ramazotti f. utan og jarmar ítölsk ástarljóð, "questa notte con teeeeeeeee ... " eða "þessi nótt með þéeeeeeeer" ... Svo eru litlar skrítnar fjölskyldur sem eru í nýjum, ávallt jafn fjöllituðum fimleikabúningum sem hoppa og skoppa hingað og þangað um götuna.

Svo koma líka þeir sem eru búnir að meika það og syngja fyrir aðdáendur. Á myndinni má sjá langa röð af iPhone kaupendum, og fyrir utan stendur stúlkan sem gerði lagið sem fer svo auðveldlega á heilann á manni "kiss me", minnir að hún heiti Leigh Nash og var eða er í hljómsveitinni Sixpence None the Richer (name-dropping mar).

Zee Carpet

Leikstjórar á kvikmyndahátíðinni fengu að labba rauða teppið hérna með stórstjörnunum. Á myndinni má sjá hana Laurie, sem hefur verið að sýna mér Los Angeles, í bakgrunni glittir í Seth Mcfairlane, skapara Family Guy. Nálægðin við stjörnurnar hérna gerir það að verkum að hausinn á manni fer að "name-droppa" rosalega mikið. Vandamálið er bara að maður getur ekkert gert það hérna, það þykir ekki fínt sport.

Hvað um það, drep-leiðist hérna í Los Angeles. Búin að fara all-oft í kvikmyndahúsin hérna og sjá allt nýjasta smettið. Hérna er ítarleg og þröskuð gagnrýni:
Hellboy 2 - fín, Hulk - leiðinleg, Love Guru - fín, Hancock - leiðinleg, Iron Man - fín

Annars sá ég nokkrar stórkostlegar myndir á hátíðinni sem eiga aldrei eftir að koma heim á Frón, nema ein sem heitir "Ballast", heyrði að Sena sé búið að kaupa hana.