Brooklyn Job

Það var eyðilagt sjónvarp í gær og svo eyðilögðum við bíl líka. Miðað við hamaganginn þá hlýtur þetta að vera stórverk, þetta prump sem ég er að skjóta hérna.

En semsagt, er að skjóta eitthvað hérna, veit ekki alveg hvað, kemur bara í ljós. Tuttugu manna crew af liði sem andar, sefur og mígur kvikmyndum og mjög vant. Það er mjög svipað íslensku tökuliði en þó einn risa-munur, það þurfa mun færri að "skjótast" eitthvað. Á Íslandi þá er alltaf einhver að ná í börn, fara til tannlæknis, ná í frænku sína o.s. frv. Hér dvelur fólk meira í þessu, er almennt mjög þolinmótt.

Það er tiltölulega snemmt í tökuferlinu, þannig að ég ætla ekki að gerast of stóryrtur alveg strax. Sjáum hvernig þetta endar.

Skítakuldi hérna.

Bý á landamærum Póllands og Ítalíu hérna í Brooklyn, það er bara þannig, í eina átt eru heitir Ítalir og í hina gráir Pólverjar, alltaf eitthvað svo dauft yfir þeim, þ.e. framhliðin á þeim en svo dýpkar vel.

Er að fara í kokteilboð í kvöld, nokkuð sem maður gerir aldrei á íslandi því þau eru almennt svo þurr og leiðinleg, eflaust er það líka þannig hérna, en ætla þó að kíkja. Tilefnið er innflutningur í nýja íbúð, maður er vægt spenntur, og svo minnkar ekki spennan við að þetta er leikkona úr Coyote Ugly.

Ljúfar yfir, snjóli.

Billy The Kid

Flottur fýr.

 

Isabella

Rakst á þessa stúlku hér í New York. Nítján ára stúlka með fínar myndir. Sjá hér.

DANGER in brooklyn

hihi, þessir kanar, ... og núna á eftir ... "household dangers you're not even aware of" ... úúúúúú. Ótrúlegt. Svo er SVAKA viðbúnaður hérna vegna stormsins sem er hugsanlega að koma. Fullt af viðtölum við fólk sem hugsanlega er að búa sig undir storminn, og hugsanlega líka mikla snjókomu og hugsanlega ... jesus maria.

Stóra Planið trailer

Jæja, loksins. Allt að koma í rólegum heitum ... Trailer úr Stóra Planinu. Amen.

Tónlistarmyndband Queen Raquela

Þeir eru stuttir dagarnir. Mikið að gerast, allt svo rosalega spennandi. Eða ekki. Bara hið venjulega vinnustrump. Hitti Karl Henry í gær, piltinn sem er með lokalagið í Queen Raquela. Við hentum saman litlu tónlistarmyndbandi, klippti þetta í morgun. Svo í kvöld, þá bara snemma í háttinn, það er fyrsti á morgun, þarf að borga reikninga. Ekkert fyllerísrugl, það er mánudagur, amen.

Þorlákur

Er að ljúka við Stóra Planið. Allur þorlákur fór í að binda endahnútinn. Þetta er vitanlega sjálfsblekking, því á morgun vakna ég aftur og byrja að fikta. 

Stúlkan mín

Myndin Queen Raquela, eða Raquela drottning komst inn á Berlínarhátíðina.
Það er vægt til orða tekið að ég sé glaður með þetta. Verkefnið hefur tekið mikinn toll. Mörg fjármögnungarferðalög út um alla evrópu síðustu tvö árin án árangurs.

Ég fékk styrk frá Kvikmyndamiðstöð Íslands, sem og frá Norræna kvikmyndasjóðnum sem auðnaði mér að framkvæma verkið. Annars tókst ekki að fullfjármagna, amk ekki enn sem komið er. Í peningavæli hérna heima hefur ekkert gengið, fólki finnst þetta eitthvað einkennilegt fyrirbrigði, stúlkurnar með typpin.

Við búum í svo lokuðu boxi hérna heima, sjáum ekki framúr okkar landsteinum, en þykjust gera það, heimsborgarinn í okkur nær einungis til Eiða Smára í Barcelona, til Glitnisútibús í Kína, það er allt og sumt.

Til að gera okkur aðeins heilbrigaðri, víðsýnni, væri ágætt að taka Íslendinga, í hópum (ég skal vera fremst), niður í Nauthólsvík og rasskella, fyrir smáborgarahátt. Ekki vegna þess að Ólafur litli kvikmyndagerðarmaður fær ekki pening í myndina sína og er að væla, heldur væri þetta bara gott fyrir okkur, sérstaklega í ringingunni í desember. Aðeins að vakna.

Fólk er hætt að heilsa hérna, fólk er hætt að tala saman í búðum, hvað þá brosa sem yfirleitt er tekið sem nauðgunartilraun. Almennur kuldi, frekja, unglingaveiki á háu stigi óháð aldri sem hrjár Frónsálina fyrrum fögru.

Tek þó fram að ég er í afar góðu skapi að skrifa þetta, held ég sé ekki að láta gjósa hérna.

Hvað um það. Typpi og stelpur.
Þetta kynjatal er svo ótrúlega heterósexual. Í fyrsta skipti hefur mér liðið eins og ég væri öfugu megin við kynjalínuna, við þetta peningavæl, misskilinn kvikmyndagerðarlegur-hommi sem heimurinn neitar að samþykkja. Hefur verið holl lexía, að hlusta á hvern vitringinn á eftir öðrum benda mér á að þessi myndi gengi aldrei. En svo er það auðvitað, að myndin hefði eflaust ekki verið eins sterk nema við þennan mótbyr.

Á þessum árum sem ég hef verið að skrimta, þá eru skemmtilegustu tímarnir þegar maður á ekki baun fyrir boru, þá verður maður klárari, snjallari með neyðinni sem nakta konan spinnur. Auk þess er maður miklu öruggari um að finna sanna ást, þær eru þá ekki á eftir peningunum.

Guðséloffyrirkvikmyndamiðstöðíslandsognorrænasjóðinn :)

Tjámm.
Þessar stúlkur, þessi stúlka sem myndin er um ... eiga þetta svo algerlega skilið að hafa komist þarna inn. Mér finnst ég ekkert eiga í þessu verki, fór út úr líkamanum, eins og ég ætti að gera þetta. Ég er svo stoltur af henni Raquelu minni, götustráknum sem einhver vesturlandabúi rambaði á haustið 2005 í Cebuborg. Nú segir hún söguna um hinn ómögulega draum stelpustráka, og á Berlínarhátíðinni.
Til hamingju stúlkan mín fagra.

Sjá meira um myndina hérna:
THE AMAZING TRUTH ABOUT QUEEN RAQUELA
(Tja, eða HINN ÓTRÚLEGI SANNLEIKUR Á BAKVIÐ RAQUELU DROTTNINGU):
http://www.queenraquelathemovie.com

(hneigi mig eins og stúlka).

Snjóli. Knúdelrídú ...

Yfir hafið

Kom heim frá New York í gær. Farin að þola illa þessi flug hopp, verð ávallt meira og meira kvíðinn í flugum, eitthvað að gera með taugakerfið líklega, líkaminn er hræddari. Þrátt fyrir að ég segi sætisfélögum mínum ávallt í óspurðum að ég sé tilbúin að deyja, að maður þurfi alltaf að vera tilbúin að fara, maður sé ekkert hvort eð er, ættingjar og vinir leggi miklu meira mikilvægi á manns líf en innistæða er fyrir. Maður er bara rykkorn í útjaðri útjarðs útjarðar alheimsins.

Hvað um það, hjá mér sat (sæti á milli), af hreimnum að dæma, rússnesk stúlka, hún var eitthvað þreytt, þannig að ég bauð henni að sitja við gluggann, benti henni á að þar gæti hún hallað höfði að vegg, og mætti endilega setja fætur í miðsætið, hún var einhvern veginn þannig að manni langað að breiða yfir hana teppi, þreytuleg á að horfa.

Flugþjónn nálgast,
Flugþjónn: "Herra, má bjóða þér að sitja við neyðarútganginn, þar er laust, meira bil mill fóta, auk þess sem ég er með hjón sem sitja á sitthvorum staðnum í vélinni, mig langar að setja þau saman hér við hliðina á þessar stúlku.
Ég horfði á flugþjóninn, leit svo hægt (nánast í slow motion) á stúlkuna sem var búin að halla sér með púða og teppi, augu lokuð (myndavélin súmmar inn á stúlkuna), ég lít á flugþjóninn og píri augun að honum (súmm á mig líka), og segi: "Veistu ..., takk, en nei takk". Flugþjóninn var ákaflega hissa. Hví hafði þessa herramaður neitað svo góðu boði? Var hann geðveikur?

Nei, það sem flugþjóninn vissi ekki, var að ég vildi leyfa stúlkunni að sofa, með hjón við hlið sér, myndi hún aldrei ná því. Og það sem var svo sorglegt við þetta, er að ég gat ekki sagt flugþjóninum þetta. Og, ég sagði henni þetta aldrei heldur .... (þögn í salnum) ... (hvíslar) ég sagði henni þetta aldrei (þögn í sal, uns áttræð kona á þriðja bekk, hægra megin, brestur í grát, og hálf-hleypur út úr salnum).

Í miðju flugi, þegar vélin tók nokkur hopp, heyrði ég stúlkuna taka andköf, nokkrum sinnum, fannst eins og ég ætti að segja eitthvað. Hætti við. Svo fann ég hönd hennar á öxl, hún spurði "Can I hold your hand?". Hönd í hönd, aftast í troðfullri flugleiðavél, leiddust við í gegnum hoppin. Það var eitthvað svo fallegt við þetta, þetta er líklega í fyrsta skipti á ævinni sem ég hleyp ekki í burtu frá stelpu við snertingu, fullviss um að hún ætli að slá á mig eignarétt, sem ég fyrir mitt litla líf hef aldrei þolað.

Jiminn hvað maður getur blaðrað, amk, kominn heim, veikur, hress á því.

 

Det sner, det sner

Já, loksins fékk maður snjó. Ekki í Garðastræti, heldur Cliton Hill. Gróðurhúsahvað.